Duygu çağlayanı, sevgi pınarı,
Şiir vadisinde güldü Köroğlu.
Gönlünde saklardı okyanusları,
Bendine sığmayan seldi Köroğlu.
Mısralar dizerdi hiciv üstüne,
Bulaşmazdı hiçbir şerlik kastına,
Vefalıydı yaranına, dostuna,
Gönül kemanında teldi Köroğlu.
Irmakça çağlayan, bulutça uçan,
Hoşnutluk burcuna pencere açan,
Tebessüm bağından nağmeler saçan,
Bülbülce şakıyan dildi Köroğlu.
Şölenlerde aranan bir şairdi,
Yanlışları hicv etmekte mahirdi,
Nükteleri, özü, sözü tahirdi.
Kulaklardan pası sildi Köroğlu.
Sağır derki ne söyleyip ne deyim,
Köroğlu’nu nasıl tarif edeyim,
Bulamam ki ona layık bir deyim,
Hem güldürdü, hem de güldü Köroğlu.
İbrahim Sağır